Şu ana kadar annelikten ne öğrendin deseler, ilk aklıma gelen bu başlık olur sanırım. Herşeyin bir zamanı ve her çocuğun kendine özgü bir temposu var.
Yiğit Alp’in kitap okumasını çok önemsiyorum.Ama gel gör ki Yiğit Alp çok da kitaplara ilgi göstermiyordu.Teklif ettiğim zaman beraber bakar, kimi zaman naaa – bu hayrı demek oluyor- diyip bir kenera atardı. Son safhada dağınıklılığı evememe rağmen evin içinde sadece kütüphanede değil heryerde kitap görsün diye sağa sola kitap serpiştirmişliğim bile oldu.Ama yok olmadı. Bizim ufaklık kitaplara ilgi göstermedi.
Ne yapalım bu da böyle olacak galiba derken bir anda gece uykuya hazrılanırken pisi kedi kitaplarını istedi.
Bu kitaplar aslında bir kedi ve arkadaşlarını konu alan 2 yaş altı için hazırlanmış bir seri. Yazarı ise Lara Jones, İş bankası kültür yayınlarından çıkmış. Ama internette araştırdığım kadarı ile basımı artık yapılmayacakmış, umarım doğru değildir, ailece yıkılabiliriz bu habere :)
Bizde iki kitap var,gittik aldık beraber, ikisini birden okudu ve yanına yatırdı kitapları, bildiğin böyle özene bezene yan yana…Önce anlamadım, toplamaya çalıştım: sinirlendi, tekrar düzeltti. Üç gecedir kitapları önce okuyor sonra da onlarla birlikte uyuyor. Durumu sevinerek ve de şaşırarak izliyorum, yok mudur acaba kitap sevgisinin orta yolu :)
Kitap okumayı sevdirmek gibi bazen bazı konularda sabırsızlanıyorum.İstiyorum ki Yiğit Alp de mesela kitap ile ilgilensin ya da mesela bu hissi bir de kendi kendine yeme becerisi konusunda yaşamıştım, istemiştim ki döke saça deneyerek yesin kendi … ( Bu arada döke saça yemek konusunda bu aralar çok başarılı :) )Ne zaman bir konuda bu aceleciliğimi hissetsem, hemen kendime engel oluyorum. Sonuçta her çocuğun bir temposu ve o tempo içinde zamanı var, zamanı geldiğinde eğer o özelliğini geliştirebileceği kaynaklara ulaşabiliyor ise herşey olması gerektiği gibi yani çocuğun temposunda gidiyor.
Yani kısaca sabırla bekle !
Annelik insanı nasıl da terbiye ediyor :)
anne olma hikayesi 