Richard Luv ‘un yazıdığı Tübitak yaınlarından çıkan “Doğadaki son çocuk” u okurken hani şimdilerde genelde birçok çocuğun ve yetişkinin üzerine yapışı veren eksiklik hissini tanımlayabiliyor insan. Doğa ile giderek zayıflayan, yok olmaya başlamış bağımız.
Oldukça mutsuz ve sinirli bir anneyim şu an:
Yeni tabiat kanunun geri çekilmesi için 110 STK ve 43000 kişi (imza kampanyası katılım sayısı) nın desteklediği Tabiat Kanunu İzleme Girişimi konuyu müzakere etmek üzere konunun tüm taraflarını basına açık bir müzakereye davet etti.
Demokrasi adına ne güzel bir haber değil mi ?
AMA
Tasarıyı hazırlayan Çevre Komisyonu, tasarıyı hazırlayan bakanlık, tasarının içinde yer alan diğer bakanlıklar ve tasarının sahibi iktidar partisinden kimse katılmadı.
Yani kısacası, en ufak bir uzlaşmaya yanaşmadan biz ne dersek o yapılacak deniyor ve vatandaş olarak ciddiye alınmıyoruz.
Peki neden bu kadar kişi 110 tane STK bu konuya hayır diyor , bu yasa tsaırısı geçer ise ne olacak ? Bİraz zaman ayırıp okursan çok sevinirim sevgili okur, bu önemli gerçekten.
anne olma hikayesi 