Sevgili Martha ve William Sears,
Bunu yazabilmek tam 16 ayımı aldı, 16 aydır kendime itiraf edebildiğim ama yüksek sesle söylemediğim bir yorumum var.
Doğal ebeveynlik bence anneyi zorlayan, şu ana kadar benim araştırdığım en katı ebeynlik akımlarından biri..
Okuduğumda beni oldukça endişelendirmiş, hele oğlumla geçirdiğim ilk zamanlarda kendimi oldukça yetersiz ve kötü anne hissetmeme sebep olmuştu. Mutluluk ve neşe içinde tüm hayatımı oğluma adamam ve her gün enerji ile dolup dolup taşmam gerektiği fikri beynimden geçtikçe ve bunu yapan annelerin harika hissediyorum yazılarını okudukça daha da kötü hissetmeye başlamıştım. Ben kendine de zaman ayırmak, aynı zamanda bir kadın da olmak isteyen bir anneydim ama bunu çok da yüksek sesle söyleyemedim bu kitabı okurken…
Sonra yavaş yavaş doğal ebeveynliği benimsemiş bir iki insan ile sohbet etme şansım oldu, hımmm çok da öyle mutluluk için de adanmışlık yaşamıyorlardı.Hatta sanki biraz sıkılmış ve de bunalmış gibiydiler. En sonunda kendime itiraf edebildim, yok bu doğal ebeynlik bana göre değil, evet bazı kısımlarına katılmak ile birlikte bunu bir annelik felsefesi olarak kabul etmem mümkün değil.
Tamam kendime itiraf ettim etmesine ama yeri gelince iyi de bu bana doğru gelmiyor demek biraz daha cesaret isteyen bir konu oldu. Çünkü ingilizcesi “attachment parenting” yani bağ kurmayı vurgulayan bir ekole bence hayatı çok zorlaştırıyor demek biraz şaşkın bakışları da kabul etmek demek oluyor,bu bir. İkincisi ise bu ekolü bazen çok ateşli savunan insanlar olabiliyor ve ciddi tepki görme riskiniz var…Bu durumda susmak en iyisi…
Ama biraz biraz araştırınca yalnız olmadığımı gördüğüm son bir kaç günde iyice bu konuya sardım, baktım inceledim ve üzgünüm ama kitabınızı okumak isteyecek başka birine vermeye karar verdim. Ben ki kitaplarına hayatta kıyamayan şahsiyet bana yaşatmış olduğu hissiyat sebebi ile kitabınızı kitaplığımdan çıkarmam gereken kötü bir anı olarak görmeye başladım.
Yani emeklerinize teşekkür etmek ile birlikte tam bağlılıkla uygulanan doğal ebeynlik bana uygun değil !
Ben kendi yolumu bulmaya, oğlum için en iyisini yapmaya çabalıyorum.
Hepimiz aslında bunu yapmaya çalışıyoruz . Okuduklarımızı, araştırdıklarımızı toparlıyor ve kendi yolumuzu çiziyoruz. Hepimiz yeterince iyi anneleriz ve de öyle hissetmeliyiz.
Oh beeeeee rahatladım :)
anne olma hikayesi 