Bu bloga basklarken
32 yasindayim ve anneyim.Hamile olduğumu öğrendiğim andan itibaren kendimle ilgili sürekli yeni şeyler keşfediyorum. Bu aslında hem bir anne olma, hem de kendinin yeniden farkına varma yolculuğu…
demiştim, o an kendimde gözlemlediğim ruh haline referans alarak, şimdi bakıyorum da zamanından çok önce söylenmiş doğru bir tespit olmuş benimkisi…
Anne olduktan sonra insan örnek de oluyor çünkü hayatınızdaki küçük adam hayatı sizi gözlemleyerek öğreniyor. Bunu ilk farkettiğin an önce dönüp kendime bakıyorsun ister istemez; kimim neyim nasılım diye ve işte tüm hikaye orada başlıyor. İnsan kendi paradigmalarını, bakış açısını, geçmişini, hayattaki yerini sorgulamaya başlıyor. Ve de istiyor ki oğluna “bak ben gürül gürül yaşayabildim hayatımı, ne olduğumu, ne istediğimi bildim, bir daha olsa yine böyle yaşardım şimdi sıra sen de” diyebilsin.
Sonra kendinizde olmasa daha iyi olur dediğiniz kısımları törpülemeye başlıyorsunuz, istiyorsunuz ki mesela sabırsızlığınız, aceleciliğiniz oğlunuza bulaşmasın… Onun ile ilişkinizde dikkat etmeye başladığınız özellikleriniz hayatınıza yaymak istiyorsunuz sonra… Devamını zaman gösterecek ama böyle böyle değişecek sanırım Aybala anne…
Yani demem annelik insanın gelişimi için bir araç oluveriyormuş fark etmeden, bir anda…
mother&child gustav klimt
