Mustafa Balbay ın anneler günü için yazdığı bu yazı beni çok etkiledi…
http://www.ilk-kursun.com/haber/104166
Çünkü ben de babası evden uzakta olan bir çocuğun annesiyim. Mustafa şantiyede ve iki ya da üç haftalık periyotlarla geliyor evimize…
Oğlumun babasından uzak olmasına şu an için evet bir şey yapamıyorum ama baba sevgisinden uzak olmaması, babasının hep hayatının için de olması için elimden geleni yapıyorum. Gece yatarken resmine bakıp iyi geceler diyoruz, oyun oynarken arada babanın resmine de bakıp en keyiflisinde çığlık atıyoruz (evet babasının resmini görünce oğlum çığlık atıp kocaman gülümsüyor artık ). Çünkü bir çocuğun babaya ve baba sevgisine ihtiyacı var ve bunu anne yerleştiriyor kalbine… Yani ne kadar zor olursa olsun , mesela kırgınsınızdır babaya, ya da daha kötüsü boşanmışsınızdır hem de hiç hoş olmayan zorlu bir süreçte olsun yine de baba sevgisini öğretmeli anne… Yani o babayla korkutulan çocuklar sonradan babalarıyla ve de daha kötüsü hayatla sorunlu bir ilişki yaşadıklarında anne de biraz kendine bakmalı ben nerde hata yaptım diye…
Aslında tüm sevgileri öğreten, doğuran anne… Herşeyi ilk annesinden öğreniyor insan , o yüzden insanları, hayvanları, hayatı sevmesini öğreteceğim oğluma… Bu kadar ötekileştirildiğimiz, kutuplaştırıldığımız bir toplumda özellikle üstüne basa basa öğreteceğim sevgiyi, bir insana sadece insan olduğu için saygı duyması gerektiğini… Ya da büyüdüğünde, en haklısından savunurken birşeyleri karşısındaki insana, yaşama ve hayata saygı duyması için bu günden öğreteceğim önce insanı sevmek gerektiğini…
Şimdi dönüp bakıyorum da annem de bana hep sevmeyi öğretmiş, salık vermiş… bunun için çok teşekkür ederim annecim…
