İçim sıkışıyor çok feci….
İşe başlamama az kaldığı için böyle garip bir stres içersindeyim, bir yandan oğlumu bırakmanın vicdan azabı diğer yandan aslında diğer yanı falan yok bu işin tamamen ben oğlumu nasıl bırakıcam stresindeyim.
Evet hayat şartlarından ötürü çalışmam gerekli ama onun dışında da ben çalışması gereken bir bünyeyim. Ama bir yanımda ya oğlumla yeterince zaman geçiremezsem ya bağımız yeterince güçlü olmazsa ya beni sevmezseye kadar giden bir paronoya ile yaşıyorum.
Benim paronayolarımın dışında bu işe bir bilen gözüyle bakarsak, derler ki genelde anneler çalışmak konusunda seçimleri ne olursa olsun %100 mutlu olmuyorlar yani evde çoçuğunuza baksanız da çalışsanız da , evet bu beni ifade ediyor iyi ki yapmışım diyenimiz çok az. Bu sizi rahatlatır mı bilmem ama ben en azından yalnız olmadığım için mutluyum :D
